फेसबुके गन्थन-१

शहरका चोक र गाउँघरका चौतारीहरुको आधुनिक रूप बनेका छन् यी सामाजिक संजालहरु/ आफन्त र साथीभाई संगको भलाकुसारी, देश विदेश र चिनजानहरुसंगको सूचना तथा खबर आदानप्रदान, सांचै  यिनै बहानामा चोक तिर टहलिनु र चौतारीमा सुस्ताउने हाम्रा बाबु बाजेहरुको लत जस्तै बन्यो यी संजालहरु पनि/ यी संजालहरुको कति र कस्तो प्रयोग उपयुक होला भन्ने कुरामा भिन्न भिन्न विचार र तर्क हुन सक्लान तर सामाजिक दबाब मुलक  उत्प्रेरणाको माध्यम पनि बन्ने रहेछन यी संजालहरु/  

“साथि तिमी कता छौ म पोखरा मा छु/ तिमीलाई भेट्न सक्छु.” धेरै पछि साथीको मेसेज आयो फेसबुकमा/  मेरो मानसपटलमा  मेसेज संगै मेसेज पठाउने  साथी अनि क्याम्पसकालिन समयको याद आयो/ आजभन्दा २०/२५  वर्ष आगाडीको  पोखरा आजको जस्तो हुलमुल र ठेलमठेल थिएन र थिएन भौतिक  साधन र स्रोतमा  यो रुपमा/ उच्च शिक्षा अध्ययनको लागि  पृथ्वी नारायण क्याम्पस थियो बेग्रल्ती कलेजहरु थिएनन् / सडकमा यो बिधि गाडी र मोटरसाइकल हुदैनथे/ एकाध निजि सबारी कार तथा मोटर साइकल र धेरै सार्बजनिक बसहरु जसलाई चल्तीको भाषामा नगरबस भनिन्थ्यो गुड्थे सडकहरुमा/ अध्ययनको  लागि यो  भेगका   प्रायस सबै जना पोखरा नै आउनुपर्ने बाध्यताले हाम्रो भेट गरायो/ बिज्ञान बिषय पढेर डाक्टर र इन्जिनियर  बन्ने सपना थिए हामीसंग/ पहाडबाट  आएको उसलाई सुरुमा पढाइ तिर खुब लगाब थियो/  तर बिस्तारै उसको प्राथमिकता परिबर्तन हुदै गयो/ लाहुरे हुने पारिवारिक पृष्टभुमिबाट आएकाले हुनसक्छ बैदेसिक रोजगारी र  त्यो पनि त्यती बेलाको चल्तीको गन्तब्य हंगकंग उसको सपना बन्यो/हामीहरु भने इन्जिनियर बन्ने भनेर घन घोटी बन्चरो मा लागियो/

“हेर साथी  यो देसमा पढेर केहि काम छैन/ पढेर पैसा कमाउदैन/ तिमी येही बस डाक्टर इन्जिनियर बन/ म उता हंगकंग  गएर पैसा कमाएर आउछु/ २० वर्ष पछि तिमी बाटोमा चप्पल पडकाउदै हिड्छौ/ म कार लिएर ए साथी तिमी कता हिडेको आउ मा छाडदिन्छु भन्छु बुझेउ”/  हो आज ठयाककै २० वर्ष पछि हामी आमने सामने छौ/ समय को माग अनि प्रगति प्रतिको मानबिय चाह,  उ हंगकंगमा मात्र सिमित रहेन बेलायत पुग्यो /विभिन्न पेसा ब्यबसाय अंगाल्यो र पैसा कमायो/ याता मेरो पनि एउटा सपना पुरा भयो  इन्जिनियरिंग पढ्ने, त्यो मात्र होइन इन्जिनियरिङ को उच्च  डिग्री पनि हात पारियो/ र सबै भन्दा ठुलो कुरा उसले २० वर्ष आगाडी भने जस्तै स्थितिमा छौ हामी/ बिदेस तिर त उसको के के छ थाहा छैन/ यता यसले एउटा घर र गाडी जोडेको छ/ पहिले को घर बेचेर अर्को घर बनाउदै रहेछ/ मेरो हालत उस्तै  अलि अलि जागिर खाइयो अनि जिन्दगि चलाइयो/ राम्रैसंग कमाउन र घर घडेरी जोड्ने मेसो मिलाउन सकिएन/

हो यसरी लामो अन्तरल पछि  भेटिदा उसले भने जस्तै हामीमा भौतीक असमानता त थियो तर यसको छनक पनि भेटिएन हाम्रो बसाई र बार्तालापमा/ बरु समग्रमा जिन्दगिको  अनगिन्ति आरोह आबरोह  बेहोरेर बुज्जक्की बनेका पाका अधबैसेका   साझा  बुझाई र अनुभव साट्न  थालेम   हामीहरु/ “ बिदेस त भन्नु मात्र यार पैसो  त अलि अलि कमाएको  हो तर उतै व्यापार ब्यबसाय गर्नु खोज्दा डुबियो/ सबै साथीहरुको हालत उस्तै छ/ अब त चालिसे उमेर पनि भयो/ यतै फर्कने र केहि गर्ने विचार छ मेरो त/” यही मेसो मा मैले पनि गर्नुसके त यही देशमै प्रसस्त गर्न सकिने गूड्डी हाँके/ भलै आफुले गर्नु सकेको केहि होइन अरुका सफलताका कथा र आफुले बनाएका भाबी संभाब्य योजनाका फेरी हस्त सुनाए/ उसले पनि गाउँमा कृषि फार्मिंग  सुरु गरु कि जस्तो लागेको बतायो/

अर्को हप्ता उही साथीको फेसबुकवालमा गाउँका डांडा पाखामा रूख रोप्दै र बारी तीर गोडमेल गर्दै गरेका एकाध फोटाहरु पोस्ट भए / मैले साथीले कृषि फार्मिंग सुरुगरेकोमा बधाई सहितको कमेन्ट राखिदिए/ त्यसपछी  साथीभाइ र आफन्तहरुबाट बधाईको ओइरो लाग्न थाल्यो/ थाहा छैन फार्मिंग उसले सान्चैको सुरु गरेको थियो या थिएन/ उसको फार्मिंगसोच सोच मात्रै थियो कि? यो सोचलाइ कार्यान्वयन गर्छ की गर्दैन? एकाध फेसबुके फोटाहरुको आधारमा उसको योजना सार्बजनिकरण गर्नु  हुन्नथियोकी/ किनकि मान्छेले सोचेका सबै योजनाहरु पुरा गर्छन र गर्नु  पर्छ बन्ने छैन/ योजना बुंदा बुन्दै र सुरुगर्दा गर्दै पनि बिबिध कारणले योजनाहरु आगाडी बद्दैनन/ यस अर्थमा साथीलाइ सामाजीक संजाल मार्फत दबाबमा  पो  पारियो कि? मेरो मथिंगलमा यीनै कुरा खेल्न थाले/ तर हैन यहि कुरा उसलाई उत्प्रेरणा पनि त हुन् सक्छ सोचलाई कार्यरूप दिने/ यसरि उसले फार्मिंग सुरु गरेछ भनेपनि यही बहाना मा एउटा बिदेसिएको नेपाली त नेपाल मै अट्ने  भो/  देश  बिकाशमा  कृषि  अर्थतन्त्रका, कृषि बिकाशका  ठुला ठुला कुरा छाडिदिउ/ उसको आगामी दिनको सफलताको मनग्य शुभकामना त छदै छ त्यो भन्दा बेसी हामी  माझ हाम्रो  एउटा कर्मशील साथी त रहने भो र यो नै हाम्रो लागि प्रेरणाको स्रोत हुनसक्छ केहि उधम गर्नलाइ/ यस्तै सोच्दै  मैले मनको दुबिधा मेटाए र यो फेसबुके गन्थन फेसबुकमै चढाए/ आगे कमेन्टसाथीकै......./